به گزارش هرمیزان ، آموزش و پرورش رایگان، حقی بنیادین برای هر ایرانی است؛ اصلی که قانون اساسی دولت را مکلف می‌کند آن را تا پایان دوره متوسطه برای همه شهروندان فراهم سازد. در هرمزگان، اگرچه تلاش‌های متعددی برای توسعه زیرساخت‌های آموزشی انجام شده، اما کیفیت و عدالت در توزیع این خدمات، همچنان با چالش‌های جدی روبه‌رو است.
در مناطقی چون بشاگرد، سیریک و جاسک، کمبود فضاهای آموزشی، فرسودگی مدارس و فقدان معلمان مجرب، مانع بزرگی برای تحقق آموزش کیفی به شمار می‌رود. کودکانی که به دلیل نبود مدرسه ابتدایی در نزدیکی محل سکونت‌شان ناچارند مسیرهای طولانی و دشوار را طی کنند، از همان آغاز با نابرابری مواجه‌اند.
ترک تحصیل در میان دختران روستاهای شرقی استان نیز همچنان پدیده‌ای نگران‌کننده است. دلایل فرهنگی تنها بخشی از مسئله‌اند؛ نبود خوابگاه، کمبود دبیر زن و نارسایی حمل‌ونقل، دلایل اصلی این نابرابری‌اند که کمتر مورد توجه برنامه‌ریزان آموزشی قرار گرفته‌اند.
در حالی‌که برخی از شهرهای مرکزی استان به مدارس هوشمند و هنرستان‌های فنی با تجهیزات مدرن مجهز شده‌اند، در بخش‌هایی از روستاهای بشاگرد فضای مناسبی برای دانش‌آموزان وجود ندارد. این فاصله عمیق آموزشی، نتیجه غفلت مزمن از عدالت منطقه‌ای است که در تضاد با روح قانون اساسی قرار دارد.
توسعه آموزشی در هرمزگان تنها با ساخت مدرسه محقق نمی‌شود. نیاز به جذب معلمان بومی، محتوای آموزشی متناسب با فرهنگ و اقتصاد محلی، و ایجاد انگیزه در دانش‌آموزان برای ماندن در مسیر آموزش، از ضروری‌ترین گام‌ها برای تحقق اصل ۳۰ قانون اساسی در استان است.
اگر آموزش را ستون توسعه بدانیم، بی‌توجهی به آن در استان‌هایی مانند هرمزگان، به معنای عقب‌ماندگی ساختاری در آینده خواهد بود. عدالت آموزشی نه فقط وظیفه، که ضامن بقای اجتماعی و اقتصادی کشور در سال‌های پیش روست.
انتهای پیام/